سر قدم کردیم و آخر سوی جیحون تاختیم


عالمی برهم زدیم و چست و بیرون تاختیم

چون براق عشق عرشی بود زیر ران ما


گنبدی کردیم و سوی چرخ گردون تاختیم

عالم چون را مثال ذره ها برهم زدیم


تا به پیش تخت آن سلطان بی چون تاختیم

فهم و وهم و عقل انسان جملگی در ره بریخت


چونک از شش حد انسان سخت افزون تاختیم

چونک در سینور مجنونان آن لیلی شدیم


سرکش آمد مرکب و از حد مجنون تاختیم

نفس چون قارون ز سعی ما درون خاک شد


بعد از آن مردانه سوی گنج قارون تاختیم

دشت و هامون روح گیرد گر بیابد ذره ای


ز آنچ ما از نور او در دشت و هامون تاختیم

بس صدف های چو گوهر زیر سنگی کوفتیم


تا به سوی گنج های در مکنون تاختیم

سوی شمع شمس تبریزی به بیشه شیر جان


بوده پروانه نپنداری که اکنون تاختیم